Τα δύσκολα έρχονται. Το ίδιο κι εμείς...

Τα δύσκολα έρχονται. Το ίδιο κι εμείς.

Είναι απίστευτο πως τα ΜΜΕ διαστρέφουν τη πραγματικότητα. Δεν μας είναι έκπληξη το γιατί, στο βαθμό που όλοι μας γνωρίζουμε ποιά συμφέροντα υπηρετούν. Επίσης απίστευτο είναι, πόσο εύκολα τα «χάβει» ο κόσμος.  Αυτό έχει να κάνει με τη από χρόνια, μεθοδική και σταδιακή απώλεια της κρίσης.

Το success story του πλεονάσματος και η έξοδος στις αγορές, είναι από τα πιό εξόφθαλμα παραμύθια που μας έχουνε σερβίρει. Όλοι ξέρουμε ότι με βάση τους κανόνες της λογικής το ελληνικό κράτος, είναι αδύνατο να βγεί στις αγορές και να ζητήσει δανεισμό, και να του τον εγκρίνουνε, με το τεράστιο ποσοστό δανεισμού που έχει η χώρα αυτή. Άλλωστε για τον ίδιο λόγο, αλλά και για πολύ μικρότερο ποσοστό, η χώρα αποκλείσθηκε από τις αγορές. Και μη πει κανείς για τις προοπτικές που ανοίγονται, με τη διακυβέρνηση του αντωνάκη, γιατί ούτε «αναπτυξιακό» σχέδιο έχει, ούτε πολιτική σταθερότητα προδιαγράφει.

Αντίθετα πρόκειται για μιά επικοινωνιακή πολιτική, που στην ουσία της και στο σύνολό της είναι τόσο επιφανειακή, παρόμοια με τον κοντόφθαλμο υποκριτικό και ανούσιο τρόπο, που μόνο ένας δεξιός οσφυοκάμπτης γνωρίζει. Στρουθοκαμηλισμός.

 

Η κοινωνία

Το πρόβλημα είναι ότι τα δύσκολα έρχονται για τη κοινωνία. Η οικονομία –ελάχιστα παραγωγική- έχει σμικρυνθεί, και όσες επιχειρήσεις δουλεύουν, απασχολούν το ελάχιστο δυνατό προσωπικό, με το ελάχιστο δυνατό κόστος, και το μέγιστο δυνατό χρόνο κι ένταση εργασίας.

Ακόμη και υπ’ αυτές τις συνθήκες ο πλούτος που παράγεται από τους εργαζόμενους, ελάχιστος ανα-διανέμεται πιά με τη μορφή αμοιβής, ώστε να προκαλέσει κατανάλωση και κίνηση χρήματος γενικότερα. Αντίθετα, ο πλούτος σωρεύεται όλο και περισσότερο σε όλο και πιό λίγους, με αποτέλεσμα το 1% του πληθυσμού της χώρας αυτής που κατοικούμε, να έχει πλουτίσει κατά 20%! Όλοι οι υπόλοιποι φτωχαίνουμε κατά 40% περίπου κατά μ.ό.

 

Οι επενδύσεις

Νέες επενδύσεις δε γίνονται, και γιατί να γίνουν άλλωστε, αφού εκτός από τις τριτοκοσμικές σε συνθήκες εργασίας χώρες, πουθενά αλλού δε συμφέρει το κεφάλαιο να κάνει παραγωγικές επενδύσεις, -πόσο μάλλον στη ελλάδα, που δεν έχει τίποτα δελεαστικό γιά έναν ορθολογικά συμπεριφερόμενο επιχειρηματία.

Η δημόσια περιουσία ξεπουλιέται όσο όσο, αννεξάρτητα εαν αυτή είναι κερδοφόρα, ή ζημιογόνα. Τα περιουσιακά στοιχεία αυτά, θα προστεθούν σε άλλα τόσα που θα πάψουν να είναι προσοδοφόρα για την εγχώρια οικονομία, και τα έσοδά τους θα τα καρπούνται οι έδρες -συνήθως φορολογικοί παράδεισοι των πολυεθνικών κολοσσών που τα εκμεταλλεύονται.

Η γη αποτελεί μιά επένδυση σε τουριστικές κυρίως περιοχές. Η πώλησή της, θα δώσει προσωρινή ανακούφιση στους πωλητές της. Αποξενώνει όμως από τις περιουσίες τους τους υπερχρεωμένους στις τράπεζες νησιώτες, γιά τους γόνους των οποίων επιφυλάσσεται μιά θέση υπαλλήλου, κομμωτή, καμαριέρας, κατά τα πρότυπα της Ταϊλάνδης.

Σήμερα μόνος λόγος να επενδύσεις στην ελληνική οικονομία είναι για να τζογάρεις. Να πάρεις μετοχές που είναι σε εξευτελιστική τιμή σήμερα, και να τις πουλήσεις αύριο. Αέρας κοπανιστός δηλαδή.

Μου κάνει εντύπωση πόσο αμάσητα τρώμε τη παπάρα των επενδύσεων. Λες και δεν έχουμε δει ότι επιχειρήσεις, το μόνο που ξέρουν να κάνουν είναι να λεηλατούν το πλούτο προς όφελός τους, απ’ όπου κι αν παιρνούν, εγκαταλείποτας πολλές φορές ρημαγμένους τους τόπους που «επένδυσαν».

 

Δυστυχώς προβλέπεται ασφυξία

Η ανεργία είναι τεράστια και όλοι τρέφονται από τις συντάξεις των παππούδων. Τα ταμεία, έχουν αποθεματικά μέχρι το καλοκαίρι, και μάλλον οι συντάξεις πάνε να στερέψουν. Που σημαίνει κοινωνική – ίσως και επισιτιστική κρίση. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς την εφορία αυξάνονται κατά 1δις το μήνα, και το κράτος δεν έχει έσοδα ούτε άμεσα, ούτε έμμεσα, λόγω μείωσης της κατανάλωσης. Τα ρούφηξαν κυριολεκτικά όλα!

Όλα τα παραπάνω προοιωνίζουν μιά ασφυξία.

Αναμένουμε λογικά νέα χρεοκοπία. Μάλλον –αν δεν παραιτηθεί πάλι ως αποτυχημένος όπως και οι προηγούμενος, αν δε πάει δηλαδή για εκλογές να πετάξει από πάνω του τη καυτή πατάτα των εξελίξεων, σα κότα που είναι, μάλλον θα ξαναβγεί στη γύρα να ζητήσει λεφτά. Και μάλλον θα του δώσουνε μπροστά στο φόβο πολιτικής αστάθειας. Κι αν όχι σ’ αυτόν, θα δώσουνε στον άλλο.

Όπως και νάχει, μάλλοντώρα έρχονται τα δύσκολα.

 

Εμείς

Δε πρέπει να περιμένουμε από σωτήρες αριστερούς ή δεξιούς, πολιτικούς ή καραβανάδες τη λύση. Όσες φορές το κάναμε, μας εκμεταλλεύθηκαν, μας κορόϊδεψαν, μας εξετέλισαν, μας κατέστρεψαν. Τέρμα στην ανάθεση! Αντίθετα, έρχεται μιά εξαιρετική ευκαιρία που μπορούμε ν’ αδράξουμε.

Εμείς, η κοινωνία δηλαδή, πρέπει να προτάξουμε το δικό μας δρόμο, όσο δύσκολος κι αν είναι. Πρέπει να βρεθούμε στις συνελεύσεις μας, να καταγράψουμε τις ανάγκες μας, να συνεννοηθούμε με την αγροτιά για την τροφοδότηση των πόλεών μας. Να διοικήσουμε τις γειτονιές μας και τις ζωές μας. να σταθούμε δίπλα στους συνανθρώπους μας και να αλληλοβοηθηθούμε.

Θα πρέπει να καταλάβουμε πως ο δρόμος της χειραφετημένης, της επαναστατημένης από το κράτος και απελευθερωμένης από το κεφάλαιο κοινωνίας μας, θα είναι δύσκολος κι αιματηρός. Το τίμημα θα είναι μεγάλο.

Αλλά. Αλλά θα είμαστε μόνοι μας. Θα είμαστε ελεύθεροι. Θα είμαστε ίσοι.

Μόνοι μας θα φτιάξουμε τη πορεία μας. Με πίστη αφοσίωση, αλλά και συλλογική συνείδηση. Με αλληλοβοήθεια θα δραπετεύσουμε από τα δύσκολα. Νάστε βέβαιοι ότι μπορεί να περάσουμε μιά οξεία φάση αλλά το μετά θα μας ανταμείψει με ελευθερία, με χαρά, με δημιουργια. Γιατι θα καθορίζουμε από μόνοι μας τις τύχες μας.